Η Νεοελληνική κοινωνία σε επιθανάτιο ρόγχο

Φτάσαμε επί τέλους στην φάση της τέλειας καταιγίδας, που λένε και οι Αγγλοσάξονες, κάτι που προμηνύαμε από καιρό απ’ αυτόν τον ιστότοπο, το Διπλωματικό Περισκόπιο. Και αυτό κάτω από μάτια  απέραντης υποκρισίας  του παγκόσμιου θιάσου. Ιδεαλιστικά και πραγματικά ανθρώπινα δικαιώματα βρίσκονται αντιμέτωπα με την διαδικασία εξαφάνισης ενός λαού με ιστορία χιλιετηρίδων, του Ελληνικού.

Πολίτες της Ευρωπαϊκής ηπείρου αλλά και αλλού παρακολουθούν με απάθεια η και αδιαφορία χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι για πολλούς από αυτούς έρχεται σύντομα και η σειρά τους.

Η διαδικασία άρχισε σαράντα χρόνια πριν η και περισσότερο και κατάφερε την ολική καταστροφή των συνεκτικών ιστών της νεοελληνικής κοινωνίας στο βωμό του υπέρ καταναλωτισμού, μέσω της εξαγοράς  της ηγετικής της ελίτ. Η γλωσσική της καλλιέργεια, ο καλώς εννοούμενος πατριωτισμός, η ιστορική της συνείδηση και ο ενστερνισμός της αξιοκρατίας τέθηκαν συστηματικά υπό δίωξή Η χώρα βρέθηκε στις αρχές του αιώνα ουσιαστικά χρεωκοπημένη όχι οικονομικά αλλά κοινωνικά.

Άλλωστε διακρίνει κανείς πλέον ότι για την πλειονότητα των πολιτών έχει περισσότερη σημασία η υπόσχεση μιας εξασφαλισμένης επάρκειας υλικών αγαθών από το εάν θα είναι πολίτες του Ελληνικού η κάποιου άλλου γειτονικού κράτους. Ο κάθε ένας από εμάς λαμβάνοντας υπ’ όψη τα σχολεία που μας μόρφωσαν, ας τολμήσει να κοιταχτεί στον καθρέφτη για να δει πόσο μακριά είναι από το να υποκύψει στον πειρασμό.

Τι θα δίναμε άραγε για να προστατεύσουμε την πατρίδα που κράτησαν με αίμα οι πρόγονοι μας για να μας την παραδώσουν ελεύθερη; Αυτό είναι το ερώτημα που μένοντας αναπάντητο στέλνει τους Έλληνες ταχύτατα στα ντουλάπια της ιστορίας.

Η σημασία της κοινωνικής συνοχής και η ανάγκη θυσιών για την προστασία της είναι θέματα συχνής αναφοράς παρατηρητών που χλευαστικά αποκαλούνται αιθεροβάμονες η Κασσάνδρες, άτομα χωρίς επαφή με την πραγματικότητα. Μόνο που τώρα η πραγματικότητα ξεπρόβαλλε τόσο απειλητική που αποδεικνύει ότι οι σκέψεις τους και τα καλέσματα τους έπρεπε να εισακουστούν.

Το μεταναστευτικό δράμα των χωρών της Μέσης Ανατολής, σε τεράστιες διαστάσεις, δημιούργημα πολύ πέρα από τις Ελληνικές εξελίξεις, δεν επέπεσε ξαφνικά σαν αβάσταχτο βάρος στις πλάτες αυτής της χρεωκοπημένης χώρας, ολοκληρώνοντας την τέλεια καταιγίδα. Και οι υπαίτιοι γι’ αυτό το δράμα, που βρίσκονται στις δύο όχθες του Ατλαντικού η στα Ουράλια, ουσιαστικά νίπτουν χείρας και μερικοί κηρύττουν ανθρώπινα δικαιώματα με περίσσεια υποκρισία.

Έτσι έφτασε η νεοελληνική κοινωνία σε επιθανάτιο ρόγχο με πολλά από τα μέλη της μεταβαλλόμενα σε διασπορά η μειονότητα στην χώρα των προγόνων τους.

Απέναντι σ’ αυτήν την υπαρξιακή απειλή για τους σκεπτόμενους Έλληνες ούτε η συνθήκη του Schegen, ούτε το Ευρώ, ούτε  η Ευρώπη, ούτε ακόμη και τα ανθρώπινα δικαιώματα σαν ιδέα έχουν μεγάλη σημασία πλέον. Η κοινωνία μας πεθαίνει χωρίς ουσιαστική βοήθεια από πουθενά γιατί οι μεγάλοι αυτού του κόσμου αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν την πατρίδα μας σαν χαβούζα δύστυχων ανθρωπίνων υπάρξεων.

Το Διπλωματικό Περισκόπιο χρόνια τώρα κρούει κώδωνες κινδύνου για το που πορευόμασταν και που φτάνουμε τώρα. Επίσης σε συνέχεια πρότεινε τρόπους διαχείρισης της κρίσης. Για ότι λοιπόν αξίζει, και στον λίγο χρόνο που απέμεινε, αν ακόμα υπάρχει, ο γράφων επιμένει.

Χρειαζόμαστε επειγόντως Εθνική Κυβέρνηση με ενισχυμένες εξουσίες να συντάξει και εκτελέσει στρατηγικό σχέδιο για πολιτειακή αναθεώρηση, αναδόμηση του κρατικού μηχανισμού και αντιμετώπιση της άμεσης απειλής αφανισμού του Έθνους.  Δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια εναλλακτικών πολιτικών με ιδεολογικά κριτήρια όπως προβλήθηκαν καθαρά στην προχθεσινή σύγκρουση των δύο πολιτικών αρχηγών στη Βουλή .

Δεν έχουμε πολλές επιλογές, ιδίως για το τρίτο. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνει η χώρα μας τέτοια χαβούζα δύστυχων ανθρωπίνων υπάρξεων. Ο ουσιαστικός μας αποκλεισμός από την συνθήκη Schegen έχει ήδη επιτευχθεί καθώς οι άλλες χώρες της Ευρώπης δεν έχουν άλλη λύση από αυτόν, για να προφυλαχτούν από το ογκωμένο μεταναστευτικό κύμα.

Σαν χώρα μας μένει μόνο μια ισχνή εναλλακτική προσέγγιση στην οποία να ισορροπήσουν  δύο παράγοντες. Η ανάγκη προστασίας της ανθρώπινης ύπαρξης (όχι για τις πονεμένες ψυχές των ανά τον κόσμο τρυφερών υπάρξεων αλλά γιατί αυτό είναι στην καρδιά της έννοιας της Ελληνικής φιλοξενίας από καταβολής του Ελληνισμού) και η ανάγκη επιβίωσης του έθνους μας μέσα στην απομένουσα πατρίδα μας, χωρίς να μετατραπούμε σε φθίνουσα μειονότητα σε ένα αφιλόξενο πολιτισμικό περιβάλλον η προϊούσα διασπορά.

Πάρα πολύ δύσκολά τα πράγματα και χρειάζεται δράση επειγόντως. Ο ρόγχος του θανάτου της κοινωνίας μας είναι πλέον τόσο δυνατός που μόνο κουφοί δεν τον ακούν. Μόνο που η πλειονότητα αισθάνεται ανήμπορη, εγκαταλειμμένη και ακέφαλη, Περιμένει να διατυπωθούν προτάσεις για δράση. Αισθάνεται ότι θα είναι σκληρές και επίπονες. Θα μας φέρουν σε σύγκρουση με ισχυρές δυνάμεις. Αλλά η εναλλακτική είναι ό τίτλος αυτού του άρθρου.

Έτσι, κλείνοντας, μια ιδέα/πρόταση μόνον για να δείξει  την σκληρότητα πιθανών εναλλακτικών που αφορά το μεταναστευτικό και δείχνει πόσο στενά είναι τα περιθώρια που απέμειναν για την επιβίωση του έθνους.  Δεν είναι πρόταση ειδικού αλλά ενός απλού παρατηρητή των γεγονότων, που ανησυχεί όπως τόσοι άλλοι. Δείχνει όμως ίσως το μέτρο σκληρότητας των δυνατοτήτων που μας απέμειναν και γιατί οποιοδήποτε σχέδιο αντιμετώπισης της απειλής πρέπει να εκπορευθεί από μια εθνική κυβέρνηση.

Πολλοί προβαίνουν σε εμβριθείς  αναλύσεις των γεγονότων αλλά, όταν φτάνουν στο σημείο προτάσεων για την αντιμετώπιση αυτής της θανάσιμης απειλής για τους Έλληνες, σιωπούν καθώς ξέρουν ότι κάθε ρεαλιστική πρόταση για δράση θα προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων από ευρύτατη ποικιλία καλοθελητών στρουθοκαμήλων μέσα και έξω από την χώρα.

Πάντα στηριζόμενοι στην ισορροπία των δυο παραγόντων που αναφέρθηκαν προηγουμένως, προτείνεται  η επιλογή δύο μικρών και αραιοκατοικημένων νησιών απέναντι στην Τουρκία.  Στα νησιά αυτά να εγκατασταθούν επειγόντως δομές και προσωπικό υποδοχής και διαμονής, περιλαμβανομένων των ενόπλων δυνάμεων εάν απαιτηθεί, για την εξυπηρέτηση του μεγάλου μεταναστευτικού κύματος ανεξαρτήτως κατηγορίας,.

Η θεωρητικές προτάσεις των γραφειοκρατών των Βρυξελλών περί Hotspots και οι εμπειρίες της Lampedoussa περιέχουν χρήσιμα συστατικά. Το κόστος αυτών των δομών να αναλάβουν παρά την βαθιά οικονομική κρίση πλήρως οι Έλληνες αμέσως, ανεξάρτητα αν σε δεύτερη φάση οι Ευρωπαϊκές αρχές η τα Ηνωμένα Έθνη πιθανόν να παράσχουν υποστήριξη, όχι σαν βοήθεια αλλά σαν συμμετοχή στην διαχείριση του προβλήματος που αφορά άμεσα τα δικά τους συμφέροντα. Είναι ανάγκη να καταλάβουν αυτοί οι φορείς ότι δεν είμαστε επαίτες και ότι ο ρόλος μας θα είναι κρίσιμος για την επιβίωση της Ευρώπης της ίδιας. Θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι θα ζήσουμε για πολύ χρόνο στην φτώχια με αξιοπρέπεια κρατώντας  τις ιδεολογικές και κομματικές μας διαφορές διπλοκλειδωμένες για να σωθεί το έθνος.

Κάθε μετανάστης που φτάνει σε Ελληνικό έδαφος, σε οποιοδήποτε σημείο της επικράτειας, να οδηγείται σε έναν από αυτούς τους καταυλισμούς. Σε κανένα άτομο από αυτή την ροή δεν θα επιτρέπεται να κυκλοφορεί στην επικράτεια, έξω από αυτούς τους καταυλισμούς πριν την καταγραφή του και σχετική άδεια από τις αρχές.

Οι δομές αυτές σε πρώτη φάση να κάνουν πλήρη καταγραφή των μεταναστών. Σε δεύτερη φάση να πληροφορούν όλες τις χώρες της Ευρώπης για το υπάρχον δυναμικό και να διαπραγματεύονται την διαθεσιμότητα του υπό όρους. Οποιαδήποτε χώρα, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, επιθυμεί να απορροφήσει μέρος αυτού  του πληθυσμού με τους συμφωνηθέντες όρους   να αναλαμβάνει την ευθύνη της μετακίνησης του μέχρι τον τελικό του προορισμό. 

Η Ελλάδα να προβεί στον επαναπατρισμό αυτών που επιθυμούν, εφόσον η χώρα τους δεχτεί. Όσο για τους απομείναντες να συνεχίσει να τους προσφέρει τροφή και ασφάλεια στους χώρους καταυλισμού ενώ παράλληλα θα ζητήσει από την Υπατεία των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες να αναλαβουν την δειαχειρισή τους.

Σε μια τέτοια διαδικασία οι διπλωματικές μας υπηρεσίες να επιστρατευθούν ώστε  οι δομές να δοθούν ευρέως στη δημοσιότητα απ’ αρχής καθώς αυτό θα επηρεάσει την μεταναστεύτικη ροή αλλά και θα δείξει στον κόσμο ότι οι Έλληνες εμπρός σε μια υπαρξιακή απειλή δεν θα μείνουν με τα χέρια σταυρωμένα και απαιτούν να συμμετέχουν ενεργά στις εξελίξεις που απειλούν την βιωσιμότητα τους.

Σαν απλός σχολιαστής και όχι ειδικός, που τολμά να προτείνει, φαντάζομαι ότι κάπου σε σκοτεινά δωμάτια μπορεί να υπάρχουν ειδικοί που διαμορφώνουν πολύ καλύτερα σχέδια δράσης και ειλικρινά εύχομαι να υπάρχουν, αλλά μήπως είναι καιρός να πουν και στους πολίτες κάτι και να γίνει πραγματικά εθνικός διάλογος  για τις απαιτούμενες θυσίες πριν ο ασθενής τελειώσει;